Οι σειρήνες ήχησαν με τους πρώτους βομβαρδισμούς... τούρκικη εισβολή... Αμμόχωστος,
20 Ιουλίου 1974...
Οι κάτοικοι της πόλης έφευγαν τρομοκρατημένοι από τα σπίτια τους. Ανάμεσά
τους και η δική μου οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν μόλις 3 μηνών και ο αδελφός
της 3 χρονών. Η γιαγιά μου μαζί με τη μητέρα της πήραν τα δύο μικρά παιδιά και
μπήκαν στο μικρό τους αυτοκίνητο. Αφού πρόλαβαν να
αρπάξουν από το σπίτι ένα μπιμπερό και λίγο γάλα για το βρέφος, έκαναν την
πρώτη τους στάση στο Φρέναρος. Έμειναν όλο το βράδυ σε ένα μισοκτισμένο σπίτι και
οι χωριανοί τους έδωσαν ψωμί και νερό.
Την άλλη μέρα πήγαν στην Ορμήδεια και διανυκτέρευσαν σε ένα περιβόλι. Και
εκεί ταλαιπωρήθηκαν
αφάνταστα, αφού όλο το
βράδυ έμειναν πάλι άυπνοι. Μέχρι και τα ποντίκια δεν τους άφηναν σε ησυχία,
ιδιαίτερα τον τρίχρονο θείο μου. Την επόμενη μέρα μια οικογένεια από την Ορμήδεια
άδειασε και καθάρισε το κοτέτσι της και άφησε την οικογένειά μου να μείνει
εκεί.
Ο παππούς μου ήταν μακριά από τους δικούς του, αφού βρισκόταν μαζί με
τους συμπολίτες του στην πρώτη γραμμή του πολέμου για την υπεράσπιση της πόλης της
Αμμοχώστου. Η γιαγιά μου του έστειλε μήνυμα μου μέσω ραδιοφώνου για το πού βρίσκονταν
και έτσι κατάφερε να τους εντοπίσει. Ο παππούς πήγε να τους δει για πολύ λίγη ώρα
στην Ορμήδεια.
Μετά από λίγες μέρες κατευθύνθηκαν στη Λεμεσό. Εκεί τους φιλοξένησαν
κάποιοι φίλοι. Όσο και να μην ήθελαν να πιστέψουν ότι δεν θα επέστρεφαν σύντομα στην Αμμόχωστο, έπρεπε να
εξασφαλίσουν στέγη.
Η μητέρα μου είναι σήμερα 41 χρονών και μου θυμίζει συχνά ότι η καταγωγή
μας είναι από την Αμμόχωστο. 41 χρόνια μετά όλοι οι συγγενείς μου ζουν και
περιμένουν την απελευθέρωση της Κύπρου και την επιστροφή στην πόλη που τους
γέννησε. Μαζί τους προσεύχομαι και εγώ για την Άγια εκείνη μέρα... Τη μέρα της
επιστροφής.
Λένη Λιάπη Α4
Νοέμβριος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου