Τα πρώτα Χριστούγεννα στον προσφυγικό συνοικισμό

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζει ο θειος μου  Γιάννης μαζί με άλλα παιδιά του προσφυγικού καταυλισμού Σταυρού. 

Το Γυμνάσιο Σταυρού κτίστηκε πάνω σε αυτόν τον χώρο.

 
                                                                                                                                    Λοΐζου Νικόλας Β1
  

Τράχωνας

Ανέμελες και ευτυχισμένες στιγμές στην Κάτω Ζώδια

Οικογενειάκες φωτογραφίες από τη μαρτυρική Άσσια

Οι αγνοούμενοι συγγενείς μου

41 χρόνια μετά ακόμα ελπίζουν...

Πολλοί άνθρωποι περνούν πολλά δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους χωρίς να το αξίζουν, χωρίς να ενοχλήσουν κάποιον, χωρίς να δώσουν αφορμή για τίποτα…. Άλλοι πάλι χάνουν πολύτιμα πράγματά, που δεν μπορούν να αντικατασταθούν…. Πολλές  είναι και οι οικογένειες στην Κύπρο που έχουν αγνοούμενους συγγενείς και για  41 χρόνια δεν έχουν βρει ούτε ένα ίχνος τους…

    Για την οικογένειά μου η εισβολή ήταν ένα τεράστιο χτύπημα και, αν και  έχουν περάσει τόσα χρόνια,  οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Στον πόλεμο χάσαμε 8 πολύ σημαντικά άτομα, τα οποία ακόμη υπάρχουν στις καρδιές μας. Ιδιαίτερα στην καρδιά και ψυχή της προγιαγιάς μου, η οποία πέρασε πολλά στη ζωή της, αφού το 1974 μέσα στη δίνη του πολέμου  έχασε τον άντρα της.  Την ίδια ακριβώς χρονιά

Προσκλητήριο γάμου (28 Ιουλίου 1974)

Το προσκητήριο του γάμου του παππού και της γιαγιάς  μας

"Από μήνες πριν είχαμε αποφασίσει ότι θα τελούσαμε τους γάμους μας στις 28 Ιουλίου. Το σπίτι μας με κόπο και χαρά είχε ήδη τελειώσει. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και  κάναμε όνειρα πως εκεί θα

Αμμόχωστος 41 χρόνια πριν...

Οι σειρήνες ήχησαν με τους πρώτους βομβαρδισμούς... τούρκικη εισβολή... Αμμόχωστος, 20 Ιουλίου 1974...

Οι κάτοικοι της πόλης έφευγαν τρομοκρατημένοι από τα σπίτια τους. Ανάμεσά τους και η δική μου οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν μόλις 3 μηνών και ο αδελφός της 3 χρονών. Η γιαγιά μου μαζί με τη μητέρα της πήραν τα δύο μικρά παιδιά και μπήκαν στο μικρό τους αυτοκίνητο. Αφού πρόλαβαν να

αρπάξουν από το σπίτι ένα μπιμπερό και λίγο γάλα για το βρέφος, έκαναν την πρώτη τους στάση στο Φρέναρος. Έμειναν όλο το βράδυ σε ένα μισοκτισμένο σπίτι και οι χωριανοί τους έδωσαν ψωμί και νερό.

Την άλλη μέρα πήγαν στην Ορμήδεια και διανυκτέρευσαν σε ένα περιβόλι. Και εκεί ταλαιπωρήθηκαν

Ο αγννούμενος παππούς μου από τη Λάπηθο

Μουγή Άντρεα Γ4

Επιστροφή στο Συγχαρί

"Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους Πενταδάχτυλέ μου"
Κώστας Μόντης

Πάναγρα 1974

Φωτογραφίες από το χωριό Μύρτου

Παιδιά στην αυλή: Πιέρος Νεοκλέους, Άθως Αθανασίου, Αντρέας Αθανασίου (νυν κοινοτάρχης Μύρτου), Αχιλλέας Αχιλλέως (1971)

Κλειδί σπιτιού από το χωριό Κοντομένος της επαρχίας Κερύνειας

 Έλενα Νεοκλέους, Φιλόλογος

Η αγάπη του Οσμάν

Ονομάζομαι Αδάμος και κατάγομαι από την Αμμόχωστο. Μετά την εισβολή των Τούρκων στο νησί μας η οικογένεια μου εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Θεόδωρος όπου κατοικούσαν και πολλοί Τουρκοκύπριοι. Εγώ ήμουν 14 χρονών.

Στην οικογένεια μου είμαστε 5 αδέλφια κι εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Στην προσφυγιά τα οικονομικά της οικογένειάς μου ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Στον Άγιο Θεόδωρο διέμενε ο Τουρκοκύπριος Οσμάν, 35 χρόνων τότε, ο οποίος εργαζόταν μάγειρας στον ΟΗΕ, και

Τραγούδι για την Κατωκοπιά

Ευχαριστούμε τον κοινοτάρχη Κατωκοπιάς κ. Γιώργο Μιχαηλίδη που μας παραχώρησε το Video αυτό.

Κυρά της Μόρφου

Πυργά Αμμοχώστου

Δεν ξεχνώ

Ήταν ένα ζεστό πρωινό της 14^ης Αυγούστου του 1974, όταν η Τουρκία αποφάσισε να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο  με την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους. Ο βάρβαρος Αττίλας, με το πρόσχημα της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων, εισέβαλε στη Μεγαλόνησο, και ευθύς  από όπου περνούσε σκορπούσε θάνατο και την καταστροφή  σε κάθε  τι  το Ελληνικό.

Ενώ τα Τουρκικά τεθωρακισμένα με τους περιβόητους Μεχμετζίκ περικύκλωναν την επαρχία Αμμοχώστου, το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου μετέδιδε, εκτός από τα Εθνικά

Τα ενθύμια της προγιαγιάς μου

Τα πιο κάτω αντικείμενα ανήκουν στην προγιαγιά της μητέρας μου  Μαρικού Στυλιανού από τα Γαστριά  Αμμοχώστου. Τα έδωσε στη γιαγιά μου και τα έφερε στις ελεύθερες περιοχές τον Αύγουστο του 1974. Η γιαγιά μου με τη σειρά της τα χάρισε στη μητέρα μου.

\

Συγχαρί

Ιστορίες από την προσφυγιά:

Από τον πατέρα μου: (πρόσφυγας από την Κυθρέα)

“Μια μέρα, ο πατέρας μου ξεκίνησε να πάει στη Λευκωσία για να μου πάρει ένα ποδήλατο για τα γενέθλιά μου. Όταν έφτασε στη Λευκωσία υπήρχε αναταραχή και τότε είναι που έγινε το πραξικόπημα. Τα καταστήματα είχαν κλείσει και στους δρόμους κυκλοφορούσαν στρατιώτες. Τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν  ελεύθερα στους δρόμους της Λευκωσίας αφού είχαν αποκοπεί. Ο πατέρας μου έμεινε όλη τη νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο, κάτω από κάποια δέντρα. Το επόμενο πρωί, οι δρόμοι άνοιξαν και έτσι μπόρεσε να επιστρέψει πίσω στην Κυθρέα, χωρίς, όμως, το ποδήλατο”.

“Γύρω στις πέντε το πρωί, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί, πήραμε ότι βρήκαμε μπροστά μας και φύγαμε. Εγώ πήρα μαζί μου μια μικρή τσάντα που περιείχε αρκετές οικογενειακές φωτογραφίες τις οποίες έφερα. Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν την καλύτερη ανάμνηση της οικογένειάς μου πριν την εισβολή. Ως παιδί που ήμουν, ήθελα να πάρω και μερικά παιχνίδια μαζί μου, αλλά η μητέρα μου, μου είπε να μην τα πάρω, αφού το μικρό αυτοκίνητο που είχαμε δεν χώραγε άλλα πράγματα”.

Από την γιαγιά μου: (πρόσφυγας από την Κυθρέα)

“ Νωρίς το πρωί, γύρω στις πέντε τα ξημερώματα, μαζέψαμε λίγα ρούχα μη ξέροντας  τι να πάρουμε και φύγαμε. Έξω βλέπαμε πολλά αεροπλάνα, καπνούς και πυροβολισμούς. Ο δρόμος ήταν γεμάτος με

Οικογενειακά κειμήλια από την Αυλώνα

Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο…

Η γιαγιά και ο παππούς μου έζησαν τον πόλεμο, όταν ο θείος μου ήταν νεογέννητος και  ο πατέρας μου πολύ μικρός για να καταλάβουν τι γινόταν.

Σηκώθηκαν στις 5.00 το πρωί από τους βομβαρδισμούς και πήραν μαζί τους ελάχιστα  πράγματα και λίγα χρήματα, για να μπορέσουν να ζήσουν, αφού πλέον θα ήταν πρόσφυγες. Μπήκαν στο αυτοκίνητό τους μαζί με την αδερφή της γιαγιάς μου και την ξαδέρφη του παππού μου και ξεκίνησαν, για να πάνε από την Κερύνεια στη Λευκωσία και να αναζητήσουν εκεί καταφύγιο. Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, κτύπησαν την πόρτα του πρώτου σπιτιού που βρήκαν και ζήτησαν να μείνουν εκεί τη νύχτα. Οι ιδιοκτήτες  τους άφησαν να μείνουν προσωρινά, μέχρι να μπορέσουν  να βρουν ένα σπίτι. Ευτυχώς ο παππούς μου κατάφερε να βρει δουλειά και λίγο αργότερα μετακόμισαν. Σιγά-σιγά η ζωή τους άρχισε να μπαίνει σε σχεδόν κανονικούς ρυθμούς και η γιαγιά μου ξανάρχισε να δουλεύει σε σχολείο ως δασκάλα, ενώ ο παππούς μου στο δικαστήριο σαν Πρωτοκολλητής, όπως ήταν και πριν από τον πόλεμο.

Σούπασιη Γιολάντα  Β3

Λάρκανας Λαπήθου: 20 Ιουλίου 1974

Τράχωνας

Κατεχόμενη Χάρτζια

Αντικείμενα που έφερε η γιαγιά μου από την Χάρτζια

Τσιολή Γεωργία Γ3

Ποιήμα για την κατεχόμενη Κατωκοπιά

Κατωκοπιά μου όμορφη

Κατωκοπιά μου όμορφη

της Κύπρου μας στολίδι

χες τις πορτοκαλιές  είσαι

Χωσμένη ως τα χείλη!

Μεσ’ τα μικρά δρομάκιά  σου

θέλω να περπατήσω

και την εικόνα της Παναγιάς

θέλω να προσκυνήσω.

Αργυρώ Σταύρου Γ1

Μνήμες  Κατωκοπιάς  1974
του  Γιώργου  Κ.  Μιχαηλίδη

Η  καταστροφή  στη  Κατωκοπιά  συντελέστηκε  σε  λίγες  ώρες  τον  Αύγουστο  του  1974  μετά  από  αιώνες  δημιουργίας  και  πολιτισμού.  Νεκροί,  αγνοούμενοι,  πρόσφυγες,  θανόντες  στην  προσφυγιά…

Τα κουπποσάνιδα από το Βαρώσι

Αντωνιάδης Αντώνιο Γ4