Οι αγνοούμενοι συγγενείς μου

41 χρόνια μετά ακόμα ελπίζουν...

Πολλοί άνθρωποι περνούν πολλά δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή τους χωρίς να το αξίζουν, χωρίς να ενοχλήσουν κάποιον, χωρίς να δώσουν αφορμή για τίποτα…. Άλλοι πάλι χάνουν πολύτιμα πράγματά, που δεν μπορούν να αντικατασταθούν…. Πολλές  είναι και οι οικογένειες στην Κύπρο που έχουν αγνοούμενους συγγενείς και για  41 χρόνια δεν έχουν βρει ούτε ένα ίχνος τους…

    Για την οικογένειά μου η εισβολή ήταν ένα τεράστιο χτύπημα και, αν και  έχουν περάσει τόσα χρόνια,  οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Στον πόλεμο χάσαμε 8 πολύ σημαντικά άτομα, τα οποία ακόμη υπάρχουν στις καρδιές μας. Ιδιαίτερα στην καρδιά και ψυχή της προγιαγιάς μου, η οποία πέρασε πολλά στη ζωή της, αφού το 1974 μέσα στη δίνη του πολέμου  έχασε τον άντρα της.  Την ίδια ακριβώς χρονιά

που γεννήθηκε και η μητέρα μου.

 Η προγιαγιά μου ονομάζεται Ελλού Κωνσταντή Ππωιράζη.  Πήρε το πολύτιμο για αυτήν επίθετό της από τον ήρωά μου, τον προπάππο μου Σάββα Κωνσταντή Ππωιράζη,  ο οποίος ήταν  αγροφύλακας στο χωριό Στρογγυλό. Η προγιαγιά μου, που είναι σήμερα  89 ετών, μέχρι το 1974  ζούσε μαζί με τη γιαγιά Άρτεμις  και τον παππού μου  Σοφοκλή.

Τη μέρα της εισβολής, μόλις έμαθαν τι γινόταν, κλείστηκαν στο σπίτι τους και άκουγαν τους βομβαρδισμούς και τα ελικόπτερα να προσγειώνονται χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Τελικά αποφάσισαν να φύγουν στις 15 Αυγούστου, για να σώσουν τις ζωές τους και τη ζωή της αγέννητης τότε μητέρας μου. Τον παππού μου Σοφοκλή τον κάλεσαν να πάει να πολεμήσει, αλλά οι Τουρκοκύπριοι που ήταν στο χωριό δεν τον άφησαν να πάει, γιατί ήθελαν να τον προστατέψουν από  βέβαιο θάνατο. Όπως αποδείχθηκε είχαν δίκαιο, αφού όσοι πήγαν σκοτώθηκαν. Όταν ήταν έτοιμοι να φύγουν, η γιαγιά μου Άρτεμις με τον παππού μου Σοφοκλή, την προγιαγιά μου Ελλού και τον προπάππο μου Σάββα μπήκαν σε ένα αυτοκίνητο. Όμως την τελευταία στιγμή ο προπάππος μου αποφάσισε να επιβιβαστεί  σε ένα άλλο αυτοκίνητο που βρισκόταν πίσω από το δικό τους. Το αυτοκίνητο με την γιαγιά και τον παππού μου το άφησαν να περάσει λόγω της γιαγιάς μου που ήταν έγκυος, αλλά το αυτοκίνητο με τον προπάππο μου το εμπόδισαν να προχωρήσει…. Μόλις έφτασαν στο χωριό που έστηναν τα αντίσκηνα για τους πρόσφυγες,  κατάλαβαν ότι ο προπάππους μου έλειπε και από εκείνη την στιγμή δεν έμαθε κανένας τίποτα για αυτόν…

Τελικά όλοι κάπου κάποτε χάνουμε άδικα μερικά πολύτιμα πράγματα από τη ζωή μας που δεν μπορούμε και ούτε θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε… Και αυτό το πράγμα γιατί; Γιατί να τυγχάνει πάντα σε άτομα που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν στη ζωή τους; Ποιος άραγε μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα που βασανίζει πολλές ψυχές της Κύπρου;   

 Αγνοούμενα μέλη της οικογένειάς μου 

Άρτεμις Σωφρονίου Β΄2