Πυργά Αμμοχώστου

Δεν ξεχνώ

Ήταν ένα ζεστό πρωινό της 14^ης Αυγούστου του 1974, όταν η Τουρκία αποφάσισε να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο  με την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους. Ο βάρβαρος Αττίλας, με το πρόσχημα της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων, εισέβαλε στη Μεγαλόνησο, και ευθύς  από όπου περνούσε σκορπούσε θάνατο και την καταστροφή  σε κάθε  τι  το Ελληνικό.

Ενώ τα Τουρκικά τεθωρακισμένα με τους περιβόητους Μεχμετζίκ περικύκλωναν την επαρχία Αμμοχώστου, το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου μετέδιδε, εκτός από τα Εθνικά
εμβατήρια για την ανύψωση του ηθικού των κατοίκων, ανακοινώσεις όπως <<ΑΙ ΗΜΕΤΕΡΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΑΔΙΠΛΟΥΝΤΑΙ ΟΜΑΛΩΣ>>. Αυτό ήταν και ο προάγγελος για τις οπισθοχωρίσεις και τις εκκενώσεις των χωριών, μεταξύ αυτών και του δικού μου χωριού, της Πυργάς Αμμοχώστου.

Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και βρισκόταν  καθήκον στη Λευκωσία, ενώ η θεία μου, που κατοικούσε μόνιμα στο χωριό, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της αφήνοντας πίσω όλα τα υπάρχοντά της.  Μαζί με άλλους συγχωριανούς της εγκατέλειψε το χωριό της, όπως πίστευε προσωρινά μόνο με τα ρούχα που φορούσε. Το ίδιο σκηνικό συνέβηκε και με άλλα χωριά, με τον συνολικό αριθμό των προσφύγων που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες, να φθάνει τις 200 000.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν μπορεί να μπει στο χωριό, επειδή είναι στρατηγικό σημείο για τους εισβολείς, και ολόκληρο το χωριό είναι περίκλειστο με ψηλά τείχη. Οι μόνοι που μπορούν να διακινηθούν ελεύθερα είναι υψηλόβαθμοί Τούρκοι στρατιώτες.

Παρόλο που πέρασαν 41 χρόνια οι πρόσφυγες ακόμη περιμένουν την ημέρα του γυρισμού. Δυστυχώς η Τουρκία δεν φαίνεται να επιθυμεί τη λύση, αλλά την τουρκοποίηση ολόκληρου του νησιού. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει τα σκλαβωμένα εδάφη μας και υπάρχει η ελπίδα πως  μια μέρα θα υπάρξει ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, όπως σε κάθε  σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Προδρόμου Αργύρης Β3