Η
γιαγιά και ο παππούς μου έζησαν τον πόλεμο, όταν ο θείος μου ήταν νεογέννητος
και ο πατέρας μου πολύ μικρός για να καταλάβουν
τι γινόταν.
Σηκώθηκαν
στις 5.00 το πρωί από τους βομβαρδισμούς και πήραν μαζί τους ελάχιστα πράγματα και λίγα χρήματα, για να μπορέσουν
να ζήσουν, αφού πλέον θα ήταν πρόσφυγες. Μπήκαν στο αυτοκίνητό τους μαζί με την
αδερφή της γιαγιάς μου και την ξαδέρφη του παππού μου και ξεκίνησαν, για να
πάνε από την Κερύνεια στη Λευκωσία και να αναζητήσουν εκεί καταφύγιο. Όταν
έφτασαν στον προορισμό τους, κτύπησαν την πόρτα του πρώτου σπιτιού που βρήκαν
και ζήτησαν να μείνουν εκεί τη νύχτα. Οι ιδιοκτήτες τους άφησαν να μείνουν προσωρινά, μέχρι να
μπορέσουν να βρουν ένα σπίτι. Ευτυχώς ο
παππούς μου κατάφερε να βρει δουλειά και λίγο αργότερα μετακόμισαν. Σιγά-σιγά η
ζωή τους άρχισε να μπαίνει σε σχεδόν κανονικούς ρυθμούς και η γιαγιά μου ξανάρχισε
να δουλεύει σε σχολείο ως δασκάλα, ενώ ο παππούς μου στο δικαστήριο σαν
Πρωτοκολλητής, όπως ήταν και πριν από τον πόλεμο.
Σούπασιη Γιολάντα Β3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου