Το πρωινό της δεύτερης φάσης της εισβολης του 1974 (Λευκόνοικο)

Το πρωινό της δεύτερης φάσης της εισβολης του 1974

Το πρωινό της 14^ης  Αυγούστου του 1974 δεν ηταν όπως τις άλλες μέρες στο Λευκόνοικο. Εκείνη τη μέρα η γιαγιά μου ξύπνησε τις 04.30 το πρωί,  διότι έκανε προετοιμασίες για το τραπέζι που θα είχε την επομένη  για την ονομαστική της εορτή. Στις 5.30 άκουσε τις σειρήνες να ηχούν... Τότε κατάλαβε ότι η δεύτερη φάση της εισβολής ξεκινούσε. Ξύπνησε αμέσως τον παππού μου και πήγαν σε ένα συγγενή τους,  που είχε αυτοκίνητο και θα μπορούσαν να φύγουν γρήγορα και με ασφάλεια. Η ώρα 8.30 ετοίμασαν τις βαλίτσες τους, με όσα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, και ήταν έτοιμοι να φύγουν. Ο μπαμπάς μου τότε ήταν δύο χρονών,  ενώ ο αδελφός του μόλις 13 ημερών.

Προσπάθησαν να μη χρησιμοποιήσουν κεντρικούς δρόμους, ώστε να μην κινδυνεύσουν άμεσα.  Στα μέσα του δρόμου βρήκαν και βοήθησαν άτομα τα οποία ήθελαν να φύγουν, για να γλυτώσουν από τους Τούρκους. Βολεύτηκαν όπως όπως μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν προς την Ορμήδεια όπου είχαν συγγενείς. 

Κατά την διαδρομή, ο ουρανός ήταν γεμάτος από  αεροπλάνα που έριχναν βόμβες σε όλα τα γειτονικά χωριά. Όλοι έτρεχαν να ξεφύγουν φοβισμένοι  για την ζωή τους και των παιδιών τους. Επικρατούσε  χάος.

Μετά από αρκετές ώρες φτάσανε επιτέλους στην Ορμήδεια. Εκει τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Πολλοί πρόσφυγες ήταν στους δρόμους με βαλίτσες και με τα μικρά τους παιδιά αγχωμένα και κλαμένα. Η γιαγιά μου προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ηρεμήσει τα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου βλέποντας τα αεροπλάνα, αλλά και τους ανθρώπους φοβισμένους να τρέχουν, κατάλαβε ότι κάτι κακό είχε γίνει και δεν άφηνε το χέρι της μαμάς του. Ο αδελφός του ήταν αρκετά μικρός, για να αντιδράσει, αλλά έκλαιγε συνέχεια.

Στην Ορμήδεια όλοι οι πρόσφυγες κατασκήνωσαν σε αντίσκοινα, για να μπορέσουν να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες,  αλλά όλοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Μόνο έτσι μπορούσαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που ήταν μπροστά τους.

Βασιλείου Θοδωρής Β2