 |
| Η μοτοσικλέτα που έφερε ο παππούς μου μαζί του στις ελεύθερες περιοχές |
Αρκετοί συμμαθητές μου, ανάμεσά τους και εγώ,
καταγόμαστε από κατεχόμενα χωριά
της Κύπρου. Εγώ συγκεκριμένα κατάγομαι από το Πάνω Δίκωμο, το χωριό της γιαγιάς και του πάππου μου. Η γιαγιά μου κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η μαύρη
επέτειος της τουρκικής εισβολής, μου αφηγείται την ιδία ιστορία
Ήταν 2.00 το πρωί όταν κτύπησε το κουδούνι του σπιτιού τους. Ήταν από την Εθνική Φρουρά και καλούσαν τον πάππου να παρουσιαστεί στο φυλάκιο του Πάνω Δικώμου. Ο πάππους πήγε στο φυλάκιο αφήνοντας τη γιαγιά μονή σπίτι. Όταν ξημέρωσε, η γιαγιά μου έφυγε από το Δίκωμο μαζί με τον πατέρα της και την τυφλή μητέρα της. Έφτασαν στη
Λευκωσία, αλλά δεν ήξεραν πού να περάσουν τη νύχτα. Κάποιοι συγχωριανοί τους τους πήραν σε ένα μεγάλο χωράφι στην Άσσια. Εκεί πέρασαν τρεις νύχτες μέσα σε κάτι μεγάλους σωλήνες και σκεπαζόντουσαν με εφημερίδες.
Ο πάππους είδε πολλούς φίλους να πεθαίνουν στη μάχη, αλλά το πιο άσχημο είναι ότι είδε τον μικρό του αδελφό να πεθαίνει από οβίδα των Τούρκων.
Η γιαγιά μου φεύγοντας από το χωριό δεν πηρέ τίποτα μαζί της,
παρά μόνο το κλειδί της πίσω πόρτας με την κρυφή ελπίδα ότι σε δυο τρεις
μέρες θα επιστρέψουν πίσω. Ακόμα αυτή η ελπίδα κυριαρχεί το μυαλό της.
Νικόλας Λοΐζου Β1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου